ریکاردو دارین: طلسم خوش شانس آرژانتین در اسکار

وست هالیوود، کالیفرنیا – فورچون مدت‌هاست که از ریکاردو دارین حمایت می‌کند. این بازیگر بیش از مفهوم ذهنی استعداد، مشیت است که به عنوان اعتماد بی‌وقفه دیگران به توانایی‌هایش نمایان می‌شود، که این هنرپیشه به‌عنوان مشهورترین ستاره سینمای آرژانتین در سطح بین‌المللی اعتبار داستانی حرفه‌ای خود را دارد.

او طی مصاحبه اخیر در هتل Sunset Tower در غرب هالیوود به زبان اسپانیایی گفت: “من تمام شانس هایی را داشتم که والدینم به عنوان بازیگر نداشتند.” “بسیار اوقات، مردم برای من بسیار بیشتر از من ارزش قائل شده اند، و من اغلب فکر می کنم، “آیا من سزاوار همه اینها هستم؟”

آخرین نمونه از رابطه او با لیدی لاک نوبت او به عنوان دادستان واقعی خولیو استراسرا در «آرژانتین، 1985» است، درام تاریخی دادگاه درباره محاکمه Juntas، زمانی که رهبران نظامی به دلیل نقض حقوق بشر در دوره قبلی محاکمه شدند. دیکتاتوری این فیلم به کارگردانی سانتیاگو میتره، نامزدی اسکار بهترین فیلم بین‌المللی را برای آرژانتین به ارمغان آورد.

وقتی صحبت از جوایز اسکار به میان می آید، به نظر می رسد دارین طلسم شانس کشورش باشد. او در هر چهار فیلم ایفای نقش کرده است تا آرژانتین را در قرن حاضر مورد توجه قرار دهد، از جمله «پسر عروس»، «قصه های وحشی» و «راز در چشمان آنها» که در سال 2010 تندیس را به خانه برد. سایر تولیدات تحت رهبری دارین به آکادمی در طول سالیان – به این معنی که اگرچه همه آنها موفق به انجام این کار نشدند، فیلم هایی که او در آنها ظاهر می شود تقریباً مترادف با بهترین های سینمای آرژانتین هستند.

دارین، 66 ساله، از اولین دست دادن، هاله ای خوشامدگویی از خود ساطع می کند. او با لباسی معمولی، بلوجین و ژاکت سرمه ای، با گرمی و صراحتی صحبت می کند که بیشتر مردم برای نزدیک ترین دوستان خود دارند. این خلق و خوی روی صفحه ترجمه می شود.

کارگردان خوان خوزه کامپانلا، که در چهار فیلم با دارین همکاری کرده است، گفت: «ریکاردو قدرت فوق‌العاده‌ای برای برانگیختن همدلی بین تماشاگران دارد، و این نادر است.

اگرچه این بازیگر اشتیاق به اجرا را از پدر و مادرش که هر دو هنرپیشه بوئنوس آیرس بودند به ارث برده بود، اما هیچ یک مشتاق انجام حرفه‌های خانوادگی او نبودند. او به یاد می آورد: «آنها در این مورد با من دعوا نکردند، اما همچنین مرا تشویق به انجام آن نکردند.

دارین مسیر خود را از پیش تعیین شده می داند. او در کودکی به طور منظم در صحنه های فیلم و تلویزیون و تئاتر حضور داشت و اولین بار در 3 سالگی در سریال سال 1960 “Soledad Monsalvo” به صورت حرفه ای بازی کرد. در 10 سالگی در کنار والدینش روی صحنه رفت. زمانی که در 14 سالگی در اولین کارگاه تئاتر خود شرکت کرد، دارین مانند یک کهنه سرباز کارکشته احساس می کرد که بسیاری از جنبه های کار را از نزدیک تجربه کرده بود.

او برای مدتی در نوجوانی به این فکر افتاد که دامپزشک، روانشناس یا حتی وکیل شود. اما در نهایت، دنیایی که همیشه با آن آشنا بود، او را متقاعد کرد که بماند. با دعوت های مکرر برای شرکت در پروژه های مختلف، درها به راحتی به روی او باز شد.

این اعتماد افراد برجسته در صنعت چیزی است که او آن را ثروت می نامد. دارین خاطرات بسیار خوبی از کارگردان تلویزیونی دیانا آلوارز دارد که در سال 1982 با یک شبکه درگیر شد تا بتواند بخشی از نمایش “Nosotros y Los Miedos” باشد. او در او پتانسیلی می دید که دیگران نمی توانستند.

دارین گفت: “در حرفه ما، شانس بسیار مهم است.” “افراد بسیار با استعدادی وجود دارند که چیزهای زیادی برای گفتن دارند که نمی توانند فرصت ها را پیدا کنند.”

در دهه 1990، دارین به عنوان همبازی کمدی کمدی «Mi Cuñado» («برادرشهر من») موفقیت چشمگیری پیدا کرد و در نقش یک بداخلاق گستاخ اما جذاب بازی کرد. قرارداد او او را از دیگر سرمایه‌گذاری‌های تلویزیونی محدود می‌کرد اما به او اجازه می‌داد فیلم‌ها را دنبال کند. از جمله اولین بازی او با کامپانلا، “همان عشق، همان باران” (1999) بود که به کارگردانان دیگر کمک کرد تا فراتر از شخصیت تلویزیونی او را ببینند.

یکی از آنها، فابیان بیلینسکی، او را در فیلم هیجان انگیز «نه ملکه» (که در سال 2000 در آرژانتین اکران شد) به عنوان یک کلاهبردار لوس بازی کرد. او به من گفت، من برای این نقش به تو فکر نکرده بودم. دارین به یاد می آورد که شما بیش از حد کاریزماتیک هستید و من نمی خواهم تماشاگران با او همدلی کنند.

از نظر کامپانلا، «تنها یک چیز وجود دارد که ریکاردو نمی تواند باشد، و آن دوست داشتنی نیست. واضح‌ترین دلیل، «نه ملکه» است، جایی که او نقش یک کلاهبردار غیراخلاقی را بازی می‌کند، اما ما همچنان به دنبال او هستیم.»

“پسر عروس” صمیمانه کامپانلا سال بعد وارد شد و احساسات طنز دارین را برای نقش صاحب رستورانی که با والدین سالخورده اش سروکار دارد، کشف کرد.

کامپانلا گفت: «زمانی یک منتقد آرژانتینی او را «هنری فوندای ما» نامید، زیرا او یکپارچگی بزرگی را نشان می‌دهد. “اما او چیزی دارد که فوندا نداشت، که یک حس شوخ طبعی است.”

دارین معتقد است که ضربه یک یا دو «نه ملکه» و «پسر عروس» بود که کار سینمایی او را تثبیت کرد.

دارین می‌گوید: «این کارت ویزیت عالی برای یک بازیگر بود که این امکان را داشته باشد که تقریباً در یک زمان دو وجه کاملاً متضاد را نشان دهد. با وجود اینکه من قبلاً برای تلویزیون و تئاتر شناخته شده بودم، این زمانی بود که احساس کردم همکارانم مرا با دید بهتری می‌بینند.»

از آن زمان، دارین از انتخاب نقش‌های خود لذت می‌برد، از جمله «راز در چشمان آنها» تحسین‌شده کامپانلا، که در آن او در نقش بازپرسی بازی می‌کرد که توسط یک پرونده مخوف و حل‌نشده تسخیر شده بود.

یکی دیگر از آثار مورد علاقه شخصی دارین، درام «ترومن» (2017) است که درباره مردی بیمار لاعلاج است که آخرین روزهای زندگی خود را در کنار بهترین دوستانش سپری می کند – یکی انسان و دیگری سگ سگ. شخصیت پرخاشگر او، دارین را به یاد پدر فقیدش می‌اندازد که ریکاردو دارین نام داشت، او را مردی عجیب رنسانس با شوخ طبعی اسیدی و ایده‌های وحشی توصیف می‌کرد که هضم آن برای دیگران دشوار بود.

او گفت که هالیوود چند بار دست درازی کرده است، اما او رد کرده است، بیشتر به این دلیل که سخت ترین کار برای یک بازیگر این است که به زبان دیگری فکر کند، او افزود که نمای نزدیک نشان می دهد که کسی به جای اینکه در حال سکونت باشد، از خاطره تلاوت می کند. یک احساس.

دارین توضیح داد: «من همیشه به قلبم بیشتر از قلبم یا مغزم اعتماد داشته‌ام» و سپس با اشاره به شکمش اضافه کرد: «من به این که چگونه مواد در اینجا به من برخورد می‌کند اعتماد دارم.»

در آرژانتین، نوبت او در «قصه‌های وحشی» دامیان شیفرون (که در ایالت اکران شد در سال 2015) به عنوان یک شهروند ناامید که علیه بوروکراسی ظالمانه مبارزه می‌کند، به‌طور گسترده مورد استقبال تماشاگران قرار گرفت. شیفرون گفت: «ریکاردو دیدگاه روشنی نسبت به واقعیت هایی دارد که بر کشورش تأثیر می گذارد. او یک چهره محبوب و در عین حال یک بازیگر حرفه ای است.

برای «آرژانتین، 1985»، میتر و دارین توافق کردند که صدا یا رفتارهای دقیق استراسرای واقعی را تقلید نکنند، اما در عوض در بازآفرینی خود تا حدی از آزادی هنری برخوردار بودند.

میتر که دارین را به عنوان یک رئیس جمهور خیالی آرژانتین در حماسه سیاسی «اجلاس سران» در سال 2017 کارگردانی کرده بود، گفت که تحسین می کند که چگونه این بازیگر از طریق ترکیبی از حساسیت های خود و شخصیت، اجرای واقعی را تولید می کند.

میتر گفت: «گویی دوربین می‌تواند او را به طور کامل ثبت کند، او را با تمام پیچیدگی‌اش نشان دهد. هر زمان که بازی ریکاردو را می بینید، می دانید که صداقت زیادی روی صفحه نمایش وجود خواهد داشت.

فراتر از استقبال مثبت منتقدان از “آرژانتین، 1985” – و برنده گلدن گلوب آن – دارین گفت که مهم ترین اثر این فیلم آگاه ساختن نسل جوان از فصل غم انگیز تاریخ این کشور بود.

دارین با بیانی جدی خاطرنشان کرد: «نمی‌توانیم فراموش کنیم که در پس این بازپس‌گیری رویداد تاریخی که تمجید و شادی زیادی برای ما به ارمغان آورده است، داستانی عمیقاً دردناک درباره نوع رنجی وجود دارد که هیچ مرهم‌ای برای آن وجود ندارد».

سنت بازیگری خانواده او توسط پسرش، چینو دارین، که با او یک شرکت تولید تشکیل داده است، ادامه می یابد. این دو در کمدی «بازنده‌های قهرمان» در سال ۲۰۱۹ نقش آفرینی کردند. دارین بزرگ هرگز با علاقه فرزندش به این حرفه مخالفت نکرد و فقط به او توصیه کرد که راهی را دنبال کند که بیشترین رضایت را به همراه دارد.

دارین گفت: “من یکی از آن افرادی هستم که معتقدند مهمترین چیز در زندگی این است که سعی کنیم شاد باشیم.” “هرچه به حرفه خود نزدیکتر باشید، شانس بیشتری برای شاد بودن خواهید داشت.”