نمایشگاه خودروی کلاسیک درست در خانه در «شهری که دنیا را روی چرخ می‌کشد»

برنده بهترین نمایش، یک کابریولت رودستر 1937 دلهای 135M با رنگ آبی تیره، نعل اسبی را پشت سر گذاشت و از کنار غرفه داوران با هیاهویی معمولی در نمایشگاه خودروهای کلاسیک گذشت.

در یک نمایشگاه خودروهای قدیمی می‌توان انتظار داشت که چنین خودرویی که با دقت بازسازی شده و پرخاشگر باشد. مکان، با این حال، چیزی جز معمولی بود – Concours d’Elegance برای اولین بار در مؤسسه هنرهای دیترویت، یک موزه هنرهای زیبا در قلب شهر موتوری آمریکا برگزار شد.

ریچارد وان، طراح خودرو کهنه کار که در تیم مشاور این رویداد که در سپتامبر برگزار شد، گفت: «هرچقدر هم که قابل توجه به نظر برسد، هیچ نمایشگاهی با این کالیبر در شهر دیترویت برگزار نشده است. 18. «ما واقعاً به شدت احساس می‌کردیم که رویدادی برای بزرگداشت اتومبیل باید در شهر دیترویت برگزار شود، شهری که دنیا را روی چرخ‌ها انداخت».

رویدادهایی مانند Concours d’Elegance که تمایل دارند اتومبیل های کلاسیک ساخته شده در نیمه اول قرن بیستم را به نمایش بگذارند، معمولاً در استراحتگاه های مجلل مانند Pebble Beach در شبه جزیره Monterey در کالیفرنیا یا Villa d’Este در ساحل دریاچه برگزار می شوند. کومو در ایتالیا با برگزاری این رویداد در دیترویت‌، برگزارکنندگان به دنبال جشن گرفتن تاریخ خودروسازی شهر بودند.

همچنین تلاشی برای گسترش دامنه نمایشگاه هایی مانند این بود که به طور سنتی به مجموعه داران سطح بالا و افراد ثروتمند می پرداختند. در مرکز شهر، برگزارکنندگان کنکور دیترویت توانستند برخی از موانع فیزیکی و مالی انحصاری را از بین ببرند و دسترسی ساکنان را بیشتر کنند.

دسته بندی وسایل نقلیه که به عنوان کلاس ها شناخته می شوند، نقش منحصر به فرد دیترویت را در صنعت منعکس می کنند. فضای مشترک در محوطه موزه با مجسمه های الکساندر کالدر، آگوست رودین و تونی اسمیت، هات میله های فورد 1932 و همچنین ماشین های بی نظیر از نمایشگاه مشهور اتوراما بود که از دهه 1950 به طور منظم در دیترویت برگزار می شد.

همچنین خودروهایی با تولید محدود از سه خودروساز بزرگ داخلی – فورد، جنرال موتورز و کرایسلر (اکنون بخشی از گروه جهانی Stellantis) بودند. حتی ماشین‌های عضلانی کمیاب وجود داشت، نوعی که ممکن است زمانی لاستیک را در خیابان وودوارد، جاده خارج از موزه و گذرگاهی که مدت‌ها با کروز و مسابقات خیابانی مرتبط است، می‌سوزاند.

Soon Hagerty، معاون ارشد استراتژی برند برای Hagerty، شرکت بیمه کلاسیک خودروهای کلاسیک، گفت: «اگر به کلاس‌های برتر ما نگاه کنید، آن‌ها بسیار در مورد جشن دیترویت هستند. این شرکت اخیراً حقوق کنکورهای دیترویت و بسیاری دیگر مانند آن را در سراسر کشور با هدف حفظ و ارتقای آنها برای نسل بعدی خریداری کرد.

“از نظر ما، واقعاً به این بستگی دارد که مهمانان چه چیزی را می خواهند ببینند؟” خانم هاگرتی گفت. و در اینجا، آنها می خواهند اتومبیل هایی را ببینند که دیترویت را خاص می کند.

موزه هنری فورد، که مجموعه‌ای از خودروهای قدیمی را در نزدیکی دیربورن، میشینه در خود جای داده است، فورد موستانگ I رادیکال سال 1962 خود را به نمایش گذاشت، یک خودرو مفهومی اسپرت که شباهت کمی به خودروی تولیدی دارد که چند سال بعد نام خود را به آن اختصاص داد. .

مت اندرسون، متصدی حمل و نقل موزه هنری فورد، گفت: «ما آن را به نوعی رویداد شهر خود می دانیم.

آخر هفته برای تشویق مشارکت محلی در طیف متنوعی از مخاطبان و علاقه‌مندی‌های خودرو طراحی شد.

روز شنبه، یک رویداد Cars & Community در پارکینگ Comerica Park، خانه ببرهای دیترویت، دو نمایشگاه اضافی را به نمایش گذاشت که به ویژه برای جذب جوانان در نظر گرفته شده بود.

در یک طرف این میدان، Concours d’Lemons قرار داشت که مدل هایی مانند AMC Gremlin، فورد پینتو، شورولت وگا و سایر وسایل نقلیه عجیب و غریب که عمدتاً در دوران نادر صنعت خودروسازی آمریکا در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 تولید شده بودند را به تصویر می کشد. در طرف دیگر، نمایشگاهی بود که توسط RADwood، یک برند رویداد Hagerty، از وسایل نقلیه دهه 1980 و 1990 حمایت می شد، که بسیاری از آنها در سال های اخیر ارزش زیادی پیدا کرده اند، زیرا توسط کلکسیونرهای نوظهور مورد توجه قرار گرفته اند.

در همان حوالی، صدها کودک، که چندین دهه از سن کافی برای دریافت مجوز رانندگی فاصله داشتند، پلاک‌های خودرو و جاکلیدی خود را ساختند، با ماشین‌های اسباب‌بازی بازی کردند یا در حالی که در یک کانورتیبل قرمز گیلاسی نشسته بودند، کاریکاتورشان را کشیدند.

آقای وان گفت: «این جمعیت بسیار جوان‌تری است. “این چیزی است که میخواهیم. ما می خواهیم این افراد را به سرگرمی خود دعوت کنیم، به آنها مکانی بدهیم. و با گذشت زمان آنها عاشق آن ماشین های قدیمی تر نیز خواهند شد.”

علاقه‌مندان امیدوارند که عکس این موضوع نیز صادق باشد – که مجموعه‌داران قدیمی‌تر شروع به تشخیص اعتبار مجموعه‌های دهه‌های اخیر کنند.

آقای وان گفت: «من همیشه به این نکته اشاره می‌کنم که Pebble Beach Concours، وقتی شروع به کار کرد، ماشین‌هایی که آنها به آنها نگاه می‌کردند تنها 20 سال سن داشتند.

میزبانی یک نمایش با بیش از 3200 شرکت کننده در وسط دیترویت چالش های خاص خود را ایجاد کرد. به عنوان مثال، پارکینگ در محله متراکم اطراف موزه هنر محدود بود. همچنین این سؤال وجود داشت که کجا، چگونه و در چه ترتیبی می توان بیش از 100 خودروی قدیمی را که باید به صورت جداگانه در تراکتور-تریلرهای دربسته حمل و نقل شده و صبح زود قبل از رسیدن بازدیدکنندگان روی چمنزار حمل شوند، تخلیه کرد. علاوه بر این، سازمان‌دهندگان باید مسئولیت مدیریت جمعیت رهگذران در یکی از شلوغ‌ترین خیابان‌های دیترویت را در نظر می‌گرفتند، در حالی که موزه برای عموم باز بود.

همچنین این سوال وجود داشت که چگونه می توان این رویداد را در شهر ادغام کرد.

خانم هاگرتی گفت: «دو راه می‌توانستیم به این موضوع نگاه کنیم. او با اشاره به پارکی در رودخانه دیترویت که توسط فردریک لاو اولمستد طراحی شده است، گفت: «یکی این است که آیا یک مکان مرکزی پیدا کنیم و همه کارها را در آنجا انجام دهیم، مانند جزیره بل. “یا این شهر زیبا را به نمایش می گذاریم؟”

برگزارکنندگان دومی را انتخاب کردند. آنها میزبان یک رویداد افتتاحیه در بیکن پارک در مرکز شهر احیا شده بودند. یک میزگرد و یک شام در ساختمان تاریخی Argonaut، یک دفتر تحقیقاتی و طراحی اولیه GM که اکنون به عنوان مرکز آموزش طراحی A. Alfred Taubman شناخته می‌شود، که بخشی از کالج مطالعات خلاق شهر است، برگزار شد. برگزارکنندگان همچنین رویدادهای سواری و رانندگی را در انواع خودروهای دهه 1960 هماهنگ کردند – یک فورد برانکو پروتو-SUV، یک لینکلن کانتیننتال کانورتیبل، یک پونتیاک GTO کوپه عضلانی – بالا و پایین خیابان وودوارد، شرکت کنندگان را مستقیماً در صحنه قرار دادند.

علاوه بر نمایش شهر میزبان، برگزارکنندگان به دنبال نمایندگی طیف متنوعی از علاقه مندان به خودروهای محلی بودند.

جشن‌های آخر هفته شامل یک جفت خرده فرهنگ خودروی محلی جذاب بود – باشگاهی که حول خودروهای کامپکت اسپرت سفارشی‌سازی شده ژاپنی و دیگری برای خودروهای پرفورمنس کادیلاک معاصر است. همچنین بیش از 12 خودرو از برندهای غرب میانه مانند Studebaker و Packard وجود داشت که ساخت‌های متنوع و مبتکرانه بودند که در دهه‌های 1950 و 1960 به دلیل تجمیع صنعت متوقف شدند.

برخی از عناصر فرهنگ خودرو دیترویت به طور قابل توجهی در رویدادها غایب بودند، مانند Donks، کوپه‌های داخلی و سدان‌هایی با رنگ‌های آب نباتی، نور روشن و چرخ‌های بسیار بزرگ و اغلب همرنگ. کادیلاک‌ها یا لینکلن‌های اواخر قرن بیستم باروک، با جلوپنجره‌های اصلاح‌شده، چراغ‌های جلو، بسته‌های تایرهای قاره‌ای و تزئینات کاپوت از آن نوع که در فیلم‌های Blaxploitation مانند «The Mack» و «Super Fly» معروف شده‌اند. و پایین‌رایدرها، دسته‌های هیدرولیکی پایین‌تر، سیم‌چرخ‌های کوچک، ایربراش و نوارهای منگنه‌ای از بی‌شمار کلوپ‌های ماشین‌های عمدتاً لاتین تبار.

برگزارکنندگان اذعان کردند که ایجاد بازنمایی گسترده تر از فرهنگ خودروی معاصر شهر، هدفی برای رویدادهای آینده است.

آقای وان گفت: «آن خودروها شایسته تجلیل هستند. می دانید، این اولین سالی است که اینجاست. پس بیایید ببینیم این چگونه پیش می رود.»