بنابراین، هر زمان که می شنوید که مسائل ترنس به نحوی زندگی مدنی را تحت الشعاع قرار می دهد، ارزش آن را دارد که برخی از حقایق واضح را به خاطر بسپارید: افراد ترنس نسبتا کمی در آمریکا وجود دارند. بسیاری از جنجال هایی که در مورد آنها می شنوید بعید است که مستقیماً بر زندگی اکثریت قریب به اتفاق آمریکایی های غیرترنس تأثیر بگذارد. افراد ترنس هنوز هم به طرز حیرت آوری قدرت کمی بر هر چیزی دارند. آنها هنوز در بسیاری از زمینه های زندگی با مشکلات و معایب فوق العاده ای روبرو هستند. و پذیرش جریان اصلی و برابری افراد تراجنسیتی به سختی قطعیتی است که اغلب در متخصصان به تصویر کشیده می شود.
نظرسنجی اخیر Pew Research نشان داد که کمتر از 0.6 درصد از بزرگسالان آمریکایی می گویند که تراجنسیتی هستند و 1 درصد دیگر غیردودویی هستند. به گفته پیو، بیش از نیمی از بزرگسالان آمریکایی حتی شخص ترنس را نمی شناسند. هویت ترنس در میان بزرگسالان در میان افراد زیر 25 سال بالاتر است، 3.1 درصد از آنها می گویند که آنها مرد یا زن ترنس هستند. موسسه ویلیامز، یک گروه تحقیقاتی جهت گیری جنسی در دانشکده حقوق UCLA، همچنین دریافت که جوانان سهم بزرگی از افرادی را تشکیل می دهند که به عنوان ترنس معرفی می شوند. به گفته محققان ویلیامز، حدود 300000 تراجنسیتی 13 تا 17 ساله در ایالات متحده وجود دارد که حدود 18 درصد از جمعیت تراجنسیتی این کشور را تشکیل می دهند.
اما اگرچه بحثی در مورد اینکه آیا و چگونه جوانان باید تحت درمان‌های مراقبت بهداشتی مربوط به گذار قرار بگیرند وجود دارد – همانطور که همکار و دوست من امیلی بازلون اخیراً در مجله تایمز با دقت و بینش توضیح داد – اغلب انتقال‌های جوانان اصلاً شامل هیچ مداخله پزشکی نمی‌شود. .
رودریگو هنگ لهتینن، مدیر اجرایی مرکز ملی برابری ترنس ها، به من گفت: «برای اکثریت قریب به اتفاق جوانان ترنس، انتقال واقعاً گذار اجتماعی است. “معمولاً به معنای تغییر نام، تغییر ضمیر، مدل دادن متفاوت موهای خود و تغییر نحوه لباس پوشیدن آنها است.” به سیم‌های ارتباطی اینجا توجه کنید. بچه‌های ترنس همان حساسیت‌های فرهنگی را ایجاد می‌کنند که همیشه والدین آمریکایی را به وحشت انداخته است، از پانک گرفته تا Ebonics و بارت سیمپسون. همه چیز به این بستگی دارد که جوانان چه می پوشند، چگونه صحبت می کنند و به چه کسی نگاه می کنند.
بحث در مورد مشارکت تراجنسیتی ها در ورزش اغلب به طور مشابه نادر بودن این موضوع را از بین می برد. داستان‌ها اغلب روی تعداد انگشت شماری از ورزشکاران متمرکز می‌شوند که بسیاری از آنها روی شناگر لیا توماس است. این به این دلیل است که تعداد دیگری وجود ندارد. این مقام یوتا شهادت داد که تنها حدود هفت ورزشکار تراجنسیتی سال گذشته درخواست شرکت در ورزش دبیرستانی در سراسر ایالت را داده بودند. هنگامی که مجلس فلوریدا به ممنوعیت ورزشکاران ترنس رای داد – لایحه، قانون انصاف در ورزش زنان، بعداً توسط فرماندار ران دیسانتیس به قانون تبدیل شد – مایک بیانچی، ستون نویس ورزشی اورلاندو سنتینل نوشت: «من ورزش های دانشگاهی را در این مورد پوشش داده ام. این ایالت به مدت 30 سال است، و من هرگز خبرنگار ورزشی را پوشش نداده ام و نمی شناسم که یک ورزشکار تراجنسیتی را که در ورزش دختران یا زنان در این ایالت رقابت می کند پوشش دهد. یکی از همکارانش در ورزش دبیرستان هم چنین موردی را نشنیده بود.
در همین حال، با غرق شدن در این مناقشات جنجالی، تقریباً به اندازه کافی در مورد اینکه ترنس ها واقعاً چقدر به حاشیه رانده شده اند یا بار اجتماعی و اقتصادی قابل توجهی که هنوز متحمل می شوند، نمی شنویم. در مقایسه با بزرگسالان سیسجندر، افراد ترنس درآمد کمتری دارند و دسترسی کمتری به مراقبت های بهداشتی دارند و از بیماری های مزمن بیشتری رنج می برند. مطالعه ای که داده های بیمه خصوصی را از سال 2011 تا 2019 تجزیه و تحلیل کرد، نشان داد که افراد ترنس “تقریباً دو برابر بیشتر از همتایان غیرترنس خود در معرض خطر مرگ در این دوره بودند.” نظرسنجی تراجنسیتی در ایالات متحده در سال 2015، بزرگترین نظرسنجی از افراد ترنس انجام شده در ایالات متحده، نشان داد که تقریباً 82 درصد از افراد ترنس به طور جدی به خودکشی فکر کرده اند و 40 درصد نیز یک بار در طول زندگی خود اقدام به خودکشی کرده اند.
و 60 درصد از آمریکایی ها، طبق نظرسنجی اخیر Pew، معتقدند که جنسیت افراد بر اساس جنسیت به آنها در بدو تولد تعیین می شود – و این تعداد به طور پیوسته افزایش یافته است. افزایش یافت از سال 2017
