اما کلیشه افرادی که از پذیرش تشخیص سلامت روانی خودداری می کنند، برای جامعه معاصر آمریکا مناسب به نظر می رسد. از میزان روزافزون نسخه‌های ضدافسردگی ما گرفته تا سبک درمانی معنوی ما، نه سیستم پزشکی و نه فرهنگ ما به طور معنی‌داری در برابر تشخیص‌های روانپزشکی یا درمان‌های ذهن و بدن مقاوم نیستند. در غیر این صورت، سوگیری سیستم پزشکی اغلب برعکس است: اگر آزمایش خون شما منفی شد یا علائم شما تشخیص ساده ای را نشان نداد، به احتمال زیاد به شما گفته می شود که به یک متخصص سلامت روان مراجعه کنید، و بیشتر افراد کسانی که پزشکان خود را دوست دارند و به آنها اعتماد دارند (یعنی بسیاری از مردم) از این توصیه پیروی می کنند.
در مورد مایکل، این امر به ویژه طبیعی بود، زیرا علائم روانپزشکی مقدم بر علائم فیزیکی بودند. او ابتدا دچار توهم شد و سپس سردرد و درد قفسه سینه شروع شد. اما حتی زمانی که شما فقط علائم جسمی دارید، همانطور که من برای اولین بار بیمار شدم، توضیح روانپزشکی می تواند اطمینان بخش باشد تا توهین آمیز، هم به این دلیل که در این مرحله از نظر فرهنگی بسیار آشنا به نظر می رسد و هم صرفاً به این دلیل که است توضیحی برای چیزی که شما خودتان نمی توانید توضیح دهید، که توسط اقتدار پشتیبانی می شود و امیدوار کننده برای تسکین نهایی است. (به عنوان مثال، پزشکان خارجی که برای درمان نهایی لایم دیدم، این را به عنوان یک امر مسلم در نظر گرفتند که بسیاری از افرادی که به آنها مراجعه می کردند ماه ها یا سال ها را صرف داروهای مختلف روانپزشکی کرده بودند.)
در مورد خودم، این اطمینان دوام نیاورد، زیرا هر دو روانپزشکی که دیدم به من گفتند (به اعتبار بسیار زیادشان) که فکر نمی‌کردند علائم جسمی من با یک اختلال سلامت روان توضیح داده شود. اما با این حال، چند ماه بود که کتاب‌هایی درباره اختلالات اضطرابی می‌خواندم، حتی به آشنایان عادی می‌گفتم که دچار حمله عصبی شده‌ام، یک باتری دارو مصرف می‌کردم – داروهای ضد افسردگی، زاناکس، قرص‌های خواب‌آور، و بیشتر – و به طور کلی سعی می‌کردم با خودم صحبت می کنم تا باور کنم که درد کوبنده در قفسه سینه من باید خنجر ذهن باشد … زیرا این حداقل یک تشخیص بود، یک مسیر بالقوه زمانی که هر مسیر دیگر خیلی مبهم بود.
گاهی اوقات هیچ راه گریزی از پزشک شدن شما نیست.علیرغم پایان خوش داستان مایکل، پرسه زدن در مسیرهای عجیب و غریب به تنهایی و جستجوی تشخیص از طریق تحقیق در اینترنت کار سختی است: مثلاً شاهد رونق اخیر در نوجوانانی باشید که خود تشخیصی اختلالات سلامت روان را از طریق TikTok انجام می دهند. (البته باز هم توجه داشته باشید که هیچ یک از این نوجوانان نیستند مقاومت کردن تشخیص سلامت روان؛ کاملا برعکس!)
اما در مورد بیماری‌هایی که در الگوهای عادی قرار نمی‌گیرند، اغلب واقعاً هیچ جایگزین دیگری وجود ندارد، زیرا شما – شما بیمار، یا شما مراقب – باید بین تئوری‌های پزشکی رقیب و توضیحات یکی را انتخاب کنید. همانطور که داستان مایکل روشن می کند، آیا کودک من از PANS رنج می برد؟ این سوالی نیست که سیستم پزشکی موجود ما بتواند به تنهایی به آن پاسخ دهد، زیرا پزشکان در مورد اینکه آیا PANS یک دسته تشخیصی مناسب است یا خیر، اختلاف نظر دارند. همین امر در مورد تشخیص بارتونلا او نیز صدق می‌کند: همانطور که نیوبی می‌نویسد، بحث‌هایی در مورد هر جنبه‌ای از این بیماری وجود دارد، از جمله چگونگی آزمایش آن و نحوه درمان آن، بدون در نظر گرفتن واکنش فوق‌العاده عجیب «جاریش-هرکسایمر» – بدتر شدن موقت علائم تحت درمان – این بخشی از پاسخ مایکل به رژیم آنتی بیوتیکی خود بود.
و چیزی بسیار مشابه برای افرادی که امروزه تجربه طولانی کووید را تجربه می کنند صادق است. آنها ممکن است مجبور شوند قبل از شروع علم برای خود تصمیم بگیرند، زیرا توافق در مورد آنچه علم می گوید ممکن است به موقع برای نجات آنها حاصل نشود.
بیماری چارچوب های ایدئولوژیک را تضعیف می کند.مقاله نیوبیز چه نوع داستانی است؟ خوب، در NowThis News، یک رسانه چپ‌گرا، در زمانی ظاهر می‌شود که بحث‌های همه‌گیر اخیر اعتقاد به جدی بودن بیماری مزمن را به عنوان موضع جناح چپ و شک و تردید بیشتر به عنوان موضع جناح راست رمزگذاری کرده است. بنابراین باید یک مداخله چپ باشد.
