ابتدا باید در مورد پیت بیشتر به شما بگویم. ما در کودکی در کمپ تجسم در کانکتیکات ملاقات کردیم. ما یک دهه با هم کمپینگ و مشاور بودیم و تا آخر عمر صمیمی بودیم. در کمپ، پیت خوش تیپ، قوی، ورزشکار و مهربان بود. یک گوفبالیسم پرشور در مورد او وجود داشت.
یادم می آید یک بار، در حالت حماقت شدید، شروع به پریدن در سالن غذاخوری، آواز خواندن کرد و با هر پرش بلندتر و بالاتر می پرید. او سعی کرد از اتاق بیرون برود، اما یک چهارچوب در وجود داشت، احتمالاً حدود هفت فوت قد، و پیت به بالای چارچوب کوبید و روی پشتش افتاد. بقیه ما که مشاوران جوان 16 ساله بودیم، این را کاملاً خنده دار یافتیم. پیت که 16 ساله هم بود، این را کاملاً خنده دار می دانست. او را به یاد می آورم که در حالت قهقهه در آنجا دراز کشیده بود و کبودی به شکل قاب در روی پیشانی اش ایجاد شده بود.
یک تابستان، من و پیت تیمی متشکل از نوجوانان 12 و 13 ساله را در یک بازی سافت بال در مقابل تیمی متشکل از 14 و 15 سال رهبری کردیم. تیم ما به طرز معجزه آسایی پیروز شد. در جشن پس از آن، من و پیت، پسران و پسرها روی تپه‌ای در انبوهی از خلسه نامتناسب روی هم انباشتیم. ما هم در آغوش گرفتیم و جیغ زدیم و بالا رفتیم. فکر می‌کنم جشن ما بیشتر از بازی به طول انجامید – توده‌ای از خودپسندی مردانه مانند آتشفشان که به عنوان یکی از لحظات شادی ناب زندگی در حافظه من باقی مانده است.
با گذشت سالها، پیت در کالج به خوبی کار کرد، به نیروی دریایی پیوست، به دانشکده پزشکی رفت و جراح چشم شد. شب‌های قبل از جراحی، پیت بسیار مراقب خود بود، بیرون نمی‌ماند، مطمئن می‌شد که خواب کافی برای انجام کاری که دوست دارد داشته باشد. عصرها پس از عمل جراحی، او با بیمارانش تماس می گرفت تا ببیند چه احساسی دارند. همسرش، جن، دوست عزیزی که او نیز با ما در کمپ بود، فقط برای شنیدن لحن لطیف او در آن تماس ها، مهربانی آرامش بخش رفتارش، دور و بر می گشت.
ظاهراً او شبیه فردی بود که در حلقه من کمترین احتمال ابتلا به افسردگی ویرانگر را داشت، با روحیه ای شاد، ازدواجی شاد، شغلی پربار و دو پسر واقعاً شگفت انگیز، اوون و جیمز. اما او بیشتر از آنچه من می دانستم آسیب های دوران کودکی را تحمل می کرد و در نهایت افسردگی او را فرا گرفت.
