هنگامی که لوکا دونچیچ، بازیکن اسلوونیایی 6 فوتی 7 دالاس، در اواخر ماه گذشته در یک پیروزی اضافه‌باز برگشت، نیکس را با 60 امتیاز، 21 ریباند و 10 پاس منجر به گل شکست داد، مفسران با نفس نفس زدن به این نکته اشاره کردند که هیچ‌کس، حتی ویلت، هرگز نتوانسته بود. چنین خطی را ارسال کرد.
والت فریزر، نگهبان تالار مشاهیر که بازی‌های نیکز را پخش می‌کند و زمانی با گرت در ایلینوی جنوبی در زمین عقب اشتراک داشت، ایده‌ای دارد که چرا.
او در یک مصاحبه تلفنی گفت: «آنچه که اکنون بیشتر می بینید، مردانی است که بالا و پایین می دوند و روی مردم غوطه ور می شوند. «تنها چند تیم در دفاع کمانک می گیرند. وقتی کسی می رود آنها دو تیم نمی شوند. وقتی کسی وارد می شد و 40 را روی من می انداخت، همیشه این بود که “کلاید نابود شد”. حالا دونچیچ 60 می‌زند و هیچ‌کس حتی نمی‌گوید چه کسی از او محافظت می‌کرد.»
فریزر، 77 ساله، گلایه های اخیر مربیان قدیمی گرگ پوپوویچ و استیو کر در مورد وضعیت ورزش را تکرار می کرد. جای تعجب نیست که قدردانی یا فقدان آن از NBA معاصر در امتداد خطوط نسلی شکسته شود. برای کسانی که با یا مقابل چمبرلین بازی کردند، او بیب روث بسکتبال است، جالوت تمام دوران بازی. هر کس داستانی دارد، شاید در سمت قد بلند، برای گفتن.
بیلی کانینگهام، 79 ساله، هم تیمی چمبرلین و تالار مشاهیر در فیلادلفیا 76رز، شبی را نقل کرد که گاس جانسون، مهاجم بسیار قوی تیم بالتیمور بولتس، با تمام نیت غوطه ور شدن در ویلت به او رفت، همانطور که قبلا در این بازی انجام داده بود. بازی
چمبرلین فقط ضربه را مهار نکرد، کانینگهام گفت: “او در واقع گرفتار توپ، و در حالی که گاس به زمین رفت، همان جا ایستاد و آن را بالای سرش نگه داشت.»
هر چقدر هم که این ویدئو دانه‌دار باشد، هر چقدر هم که شلوارک کوتاه تیره و تار باشد، سعی نکنید کانینگهام و همراهانش را متقاعد کنید که آنچه چمبرلین به آن دست یافت، نتیجه یک دوران باستانی و پست بود. آنها به شما یادآوری می‌کنند که او به‌طور متوسط در هر بازی ۴۵.۸ دقیقه برای دوران حرفه‌ای‌اش بازی می‌کرد و به ندرت یک دقیقه بیرون می‌آمد، برخلاف ستاره مدرن نوازش‌تر – که انصافاً نشان‌دهنده سرمایه‌گذاری مالی بسیار بیشتری برای محافظت است.
