من بعد از مسابقات آزاد آمریکا با او تماس گرفتم – منتظر ماندم تا آن تورنمنت را تمام کند – فقط برای اینکه او را از بازنشستگی خود مطلع کنم.
و من فقط می خواستم قبل از شروع برنامه ریزی بدون لیور کاپ به او اطلاع دهم. تلفنی به او گفتم که احتمالاً 50-50 یا 60-40 در دوبل زدن هستم. به او گفتم: «ببین، من تو را در جریان خواهم گذاشت. شما به من اطلاع دهید که اوضاع در خانه چگونه است. و ما دوباره وصل خواهیم شد.»
اما خیلی سریع از طریق تلفن مشخص شد و رافا به من گفت: “من تمام تلاشم را می کنم تا با تو باشم.” و این برای من به وضوح باور نکردنی بود. و دوباره نشان داد که چقدر برای هم مهم هستیم و چقدر احترام قائلیم. و من فقط فکر می کردم که این فقط یک داستان زیبا و شگفت انگیز برای ما باشد، برای ورزش، برای تنیس، و شاید فراتر از آن، که در آن بتوانیم در یک رقابت سخت همزیستی کنیم و در صدر قرار بگیریم و نشان دهیم که، هی، دوباره این فقط تنیس بله، سخت است، و گاهی اوقات بی رحمانه است، اما همیشه منصفانه است. و شما می توانید از طرف دیگر بیرون بیایید و همچنان این رقابت بزرگ و دوستانه را داشته باشید. من فقط فکر می کردم که حتی بهتر از آن چیزی که فکر می کردم تمام شد. بنابراین، تلاشی باورنکردنی توسط رافا، و بدیهی است که هرگز فراموش نخواهم کرد که او چه کاری برای من در لندن انجام داد.
آن احساسات خام بعد از مسابقه برای بسیاری از مردم در سراسر جهان قدرتمند بود، به ویژه صحنه های با شما و رافا. آیا فکر می کنید ممکن است دیدگاه مردم نسبت به ورزشکاران مرد را تغییر دهید؟
فکر می کنم همیشه برای کنترل احساساتم سخت بوده ام، برد و باخت. اوایل بیشتر به خشم و ناراحتی و گریه بود. و بعد، من بابت بردهایم خوشحال بودم و گریه می کردم. من فکر می کنم روز جمعه، صادقانه بگویم، این حیوان دیگری بود، زیرا فکر می کنم همه بچه ها – اندی [Murray]، نواک و همچنین رافا – کار خود را در مقابل چشمانشان دیدند، زیرا می دانستند که همه ما به نوعی از قبل به اندازه کافی در زمان قرض گرفته شده ایم. همانطور که بزرگتر می شوید، به 30 سالگی می رسید، شروع می کنید به دانستن چیزهایی که واقعاً در زندگی و همچنین از ورزش قدردانی می کنید.
آیا عکس شما و رافا را دیده اید که روی نیمکت نشسته اید و گریه می کنید و دست در دست هم گرفته اید؟
آن را دیدهام.
